یکی از چالش‌های درمان سرطان جلوگیری از متاستاز آن یا گسترش سلول‌های سرطانی به سایر اعضای بدن است. مطالعه جدیدی یکی از مکانیسم‌های اساسی متاستاز سرطان را آشکار می‌کند. اکنون که درمورد این مکانیسم می‌دانیم، شاید بتوانیم آن را متوقف کنیم.
به‌گزارش ساینس‌آلرت، کلید فرایند تازه‌کشف‌شده، پروتئین GRP78 است. این پروتئین که با عنوان شپرون شناخته می‌شود، به تاخوردن یا بازشدن پروتئین‌های بزرگ‌تر کمک می‌کند و دراصل بر فعال‌بودن پروتئین‌ها و عملکرد زیستی آن‌ها تاثیر می‌گذارد.
گروهی از پژوهشگران به سرپرستی دانشکده پزشکی کک در دانشگاه کالیفرنیای جنوبی (USC) دریافتند که سلول‌های سرطانی می‌توانند پروتئین GRP78 را بربایند و از آن برای انتشار بیشتر در بدن و مقاومت در برابر درمان استفاده کنند.
پروتئین GRP78 معمولا در شبکه آندوپلاسمی سلول وجود دارد. پژوهش جدید نشان می‌دهد که تحت استرس، این پروتئین به هسته مهاجرت می‌کند و رفتار سلول را تغییر می‌دهد.
پژوهشگران وقتی درحال بررسی این موضوع بودند که پروتئین GRP78 چگونه ژن EGFR را تنظیم می‌کند، به کشف جدید دست یافتند. قبلا مشخص شده بود که ژن EGFR با سرطان در ارتباط است. از تکنیک‌های تصویربرداری دو بعدی و سه‌بعدی پیشرفته برای تایید مهاجرت GRP78 استفاده شد.
از روش‌هایی ازجمله توالی‌یابی RNA (که تصویری فوری از فعالیت سلول ارائه می‌دهد) برای مشاهده‌ی دقیق‌تر رفتار پروتئین GRP78 استفاده شد. مشخص شد ژن‌های کلیدی که پروتئین مذکور آن‌ها را تنظیم می‌کند، در مهاجرت و تهاجم سلول نقش دارند.
یکی دیگر از اکتشافات مهم پژوهشگران نحوه‌ی تعامل و پیوند میان GRP78 و پروتئین سلولی دیگری به نام ID2 بود. به‌نظر می‌رسد پروتئین GRP78 مانع از وظیفه‌ی طبیعی ID2 می‌شود. وظیفه‌ی طبیعی پروتئین ID2 مهار فعالیت ژن‌هایی ازجمله EGFR است که در مهاجرت سلول نقش دارند.
درحالی‌که یافته‌ها ممکن است بسیار فنی به‌نظر برسد، وقتی پژوهشگران این موضوع را درک کنند که چگونه پروتئین‌هایی مانند GRP78 روی متاستاز سرطان نقش دارند، می‌توانند راه‌هایی برای کنترل آن‌ها پیدا کنند. برای مثال، با جلوگیری از حرکت GRP78 یا مهار ID2 ممکن است بتوانیم از انتشار سلول‌های سرطانی جلوگیری کنیم.
رسیدن به مرحله‌ی پیدا کردن درمان‌های موثر سرطان که مبتنی‌بر مهار پروتئین‌های مذکور است، مستلزم پژوهش‌های بسیار بیشتری است، اما درک دانشمندان از رشد سرطان به تدریج افزایش پیدا می‌کند و درنهایت می‌تواند به درمان‌های موثری منجر شود.
این پژوهش در مجله‌ی PNAS منتشر شده است.
