حامیم: سالم ماندن کاوشگرهای وُیجر بعد از حدود چهاردهه
کاوشگرهای ویجر 1 و ویجر 2 ناسا، بعد از 37 سال، همچنان در حال ادامه مسیر در بیرون منظومه شمسی هستند و سالم هستند.
سوزان داد، مدیر پروژه وُیجر در آزمایشگاه پیشرانه جت (JPL) ناسا، در یازدهم می، در کنفرانس اسپیس فست 6 گفت: “هر دو فضاپیما هنوز عملیاتی هستند و هنوز خیلی سالم هستند، فکر کنم از مایی که الان پشت میز نشستیم سالم تر اند”، که این جمله او موجب خنده حضار کنفرانس شد.
سوزان داد در سال 1985 تازه فارغ التحصیل شده بود که JPL در حالی که خود را برای گذر ویجر 2 از کنار اورانوس آماده می‌کرد، او را استخدام کرد. هم اکنون، بعد از سی سال، او مدیر پروژه بین ستاره‌ای ویجر است، که دو فضاپیمای آن از منظومه شمسی خارج شده و سفر خود را در فضای بین ستاره‌ای ادامه می‌دهند.
وقتی فضاپیماهای ویجر در سال 1977 پرتاب شدند، ناسا انتظار داشت که چهار یا پنج سال دوام بیاورند، یعنی زمان مورد نیاز برای بازدید از مشتری و زحل؛ اما این دو فضاپیما همچنان فعال ماندند.
ویجر 2 در سال 1986 از کنار اورانوس گذشت و در سال 1989 نیز از کنار نپتون گذشت. هم اکنون ویجر 2، حدود 105 واحد نجومی(هر واحد نجومی‌برابر فاصله متوسط زمین از خورشید، یعنی حدود 150 میلیون کیلومتر است) یا به عبارتی حدود 15.75 میلیارد کیلومتر از زمین فاصله دارد. ویجر 1 نیز پس از گذر از کنار زحل در سال 1980، به سمت بیرون صفحه منظومه شمسی رهسپار شد و هم اکنون 127 واحد نجومی‌یا به‌عبارتی، حدود 19 میلیارد کیلومتر از زمین فاصله دارد و در حال ورود به فضای میان ستاره‌ای است.
فضاپیماهای ویجر، تصاویر و اطلاعات با ارزشی از سیارات بیرونی منظومه شمسی تهیه کردند. این ماموریت، برای همیشه، نحوه ساخت و اجرای مأموریت فضاپیماها را متحول کرد. ایده انقلابی این طراحی، کنترل کامل آن توسط کامپیوتر و وجود سیستمهای عیب یابی خودکار روی آن است. چون هم اکنون که 17 ساعت طول می‌کشد پیام‌های مخابراتی به این فضاپیما برسد، انجام عیب یابی و رفع آن از زمین دشوار و تقریباً غیرممکن است.
فضاپیمای ویجر از یک فرستنده 20 وات برای ارسال اطلاعات استفاده می‌کند. اما هنگامی‌که سیگنال‌ها به زمین می‌رسند، یک میلیاردم میلیاردم وات توان دارند و JPL از آنتن‌های قدرتمند شبکه اعماق فضا (DSN: Deep Space Network) برای ارتباط با این فضاپیما استفاده می‌کند.
یکی از چالش‌های جدی این مأموریت این است که بسیاری از پرسنل این مأموریت هم اکنون یا بازنشسته شده یا فوت کرده‌اند. هم اکنون حدود 5 الی 7 سال دیگر فرصت هست که از این دو فضاپیما داده‌های علمی‌دریافت شود. و هم اکنون برای ذخیره انرژی، تیم مأموریت اقدام به خاموش کردن برخی سیستم‌ها هستند که ضرورت کمتری دارند.
این دو فضاپیما حامل دیسکی طلا اندود است که حاوی اطلاعاتی مانند، جملات کوتاه به زبان‌های مختلف زمین، تصاویری از زندگی روزمره مردم، تکنولوژی‌ها، برنامه‌های تلویزیونی، صدای گونه‌های حیات روی زمین و عکس‌های متعددی از حبات روی زمین است. و همچنین راهنمای موقعیت زمین در کیهان؛ به این منظور که شاید در آینده گونه‌ای از حیات فرازمینی هوشمند بتواند این فضاپیما را یافته و از وجود ما اطلاع پیدا کند. اگر تا آن موقع نژاد بشر منقرض نشده باشد، نسل‌های بعدی ما شاید اولین گروهی باشند که این فضاپیما را پیدا می‌کنند.
برای دیدن اطلاعات این لوح طلایی اینجا کلیک کنید.
و اما تصاویر گرفته شده توسط فضاپیماهای ویجر:
مشتری و لکه بزرگ آن:
آیو (قمر مشتری) و فعالیت آتشفشانی آن:
کالیستو (قمر مشتری):
تصویری از زحل، گرفته شده توسط ویجر 2:
قمر یخی انسالیدوس (قمر زحل) که احتمالاً مانند اروپا (قمر مشتری) دارای اقیانوسی زیر یخ باشد:
تصویری از حلقه‌های زحل (این حلقه‌ها متشکل از قطعات ریز و درشت یخی هستند):
تتیس (یکی از اقمار زحل):
دیون (قمر زحل) با گودال‌های بزرگ برخورد شهاب سنگ:
تیتان (قمر زحل) و اتمسفر غلیظ آن؛ این قمر دارای اتمسفری متشکل از نیتروژن و متان است و فشار سطحی آن یک و نیم برابر فشار هوای زمین در سطح دریاهای ازاد است. این قمر شگفت انگیز دارای اقیانوس‌های هیدروکربن مایع (عمدتاً متان مایع) است و در آن باران متان می‌بارد و رودهای هیدروکربنی جاری است:
اورانوس، از فاصله 9 میلیون کیلومتری:
تصویری از سطح ناهموار میراندا (قمر اورانوس):
تصویری از نپتون و لکه تاریک آن:
«حامیم ارتباط، مجری تخصصی پیاده سازی پسیو شبکه های کامپیوتری، برق اضطرا، دوربین مداربسته و چاه ارت»
