کهکشان راه شیری به تنهایی می‌تواند خانه‌ی بیشتر از ۳ هزار تمدن فرازمینی باشد اما فواصل بین سیاره‌ها به‌قدری زیاد است که عملا امکان تماس کمرنگ می‌شود. اطلاعات جمع‌آوری شده از تلسکوپ فضایی کپلر ناسا و دیگر رصدخانه‌ها نشان می‌دهد زمین فقط یکی از ۴۰ میلیارد سیاره‌ی قابل سکونت در جهان است که هرروز بر تعداد این سیارات اضافه می‌شود.
وجود این میزان سیاره‌ی قابل سکونت امیدوارکننده است اما باید به فاصله‌ی این سیارات از یکدیگر توجه کنیم. قطر کهکشان راه شیری بیش از ۱۰۰ هزار سال نوری است، سرعت نور در حدود ۳۰۰ هزار کیلومتر در ثانیه است اما حتی با این سرعت نیز بیش از ۴ سال برای رسیدن به نزدیک‌ترین منظومه یعنی آلفا قنطورس زمان لازم است و سفر از یک کهکشان به کهکشان دیگر نیز ۱۰۰ هزار سال طول می‌کشد.
به طور متوسط با توجه به پراکندگی سیارات قابل سکونت باید بین هر تمدن در کهکشان راه شیری حدود ۱۰۰۰ سال نوری فاصله وجود داشته باشد، بنابراین اگر تمدنی را کشف کنیم آن‌ها ۱۰۰۰ سال برای پیشرفت از زمانی که توسط ما دیده شده‌اند وقت خواهند داشت. از سوی دیگر زمانی که تمدن هوشمند در این سیارات به وجود بیاید و شاید از بین بروند نیز برای ما ناشناخته خواهد بود. به عنوان مثال سیاره‌ی ما برای میلیاردها سال قابل سکونت بوده اما فقط در کسری از عمر زمین انسان هوشمند بر روی آن زندگی می‌کند.
البته این بدان معنی نیست که بررسی امکان وجود حیات در دیگر سیارات کاری بیهوده است بلکه با جهش بزرگی که در تکنولوژی رخ داده و پیشرفت در ستاره‌شناسی رادیویی و پردازش داده نسبت به گذشته امکان موفقیت خیلی بیشتر شده است.
پروژه‌ای به نام Search for Extraterrestrial Intelligence یا SETI حدود ۶۰ سال است که برای یافتن نشانه‌هایی از حیات فرازمینی در حال انجام است. همچنین SETI اطلاعات رادیویی از دیگر پروژه‌های نجوم را برای یافتن امواج مشکوک بررسی می‌کند؛ جستجو برای یافتن حیات فرازمینی کار آسانی نیست اما ارزش زیادی برای دانشمندان دارد و در این راه نه تنها دانشمندان مشتاق دیدن نشانه‌هایی از حیات در خارج از مرزهای کره‌ی زمین هستند بلکه تمام مردم علاقه‌مند به دانستن آنچه در سیارات دیگر می‌گذرد هستند.
